1) Ερ: Με ποια αφορμή γράψατε αυτό το βιβλίο;

    Απ: Όταν είχα την κόρη μου Α΄ δημοτικού τη ρώτησα τι φοβάται και αυτή χωρίς να σκεφτεί απάντησε: το ποτέ. Γι΄αυτό και εγώ έγραψα αυτό το βιβλίο.

2) Ερ: Υπάρχουν στην ηρωίδα, την Κοραλία, στοιχεία του εαυτού σας;

    Απ: Ναι, πιστεύω στη φαντασία όπως η Κοραλία.

3) Ερ: Σε πόσο διάστημα το γράψατε;

    Απ: «Ο Μάγος Πότε Πότε» ήταν ένα βιβλίο που έγραψα γρήγορα αλλά δυσκολεύτηκα στο τέλος. Έκανα περίπου έξι μήνες για να το γράψω.

4) Ερ: Η Φιορέλα Καραμέλα τι απέγινε;

    Απ: Την αφήνω ελεύθερη για να σκεφτείτε εσείς τι απέγινε. Μπορεί να μετάνιωσε.

5) Ερ: Είχατε άλλους συγγραφείς στην οικογένειά σας;

    Απ: Όχι, όταν ήμουν μικρή έγραφα ημερολόγιο. Δεν φαντάστηκα ότι θα γινόμουν συγγραφέας.

6) Ερ: Έχετε σκεφτεί να γράψετε βιβλία μεγαλύτερης έκτασης που ν΄απευθύνονται σε μεγαλύτερα παιδιά;

   Απ: Ναι και νομίζω ότι με την «Ρουμπίνη των δασών» άρχισα να μεγαλώνω και εγώ και να γράφω για πιο μεγάλα παιδιά. Τον Οκτώβριο θα βγει ένα καινούριο βιβλίο «Το Καράβι των Ουρανών».

7) Ερ: Ποια ημερομηνία γεννηθήκατε;

    Απ: 17 Απριλίου.

8) Ερ: Δώστε μας μια καλή συμβουλή.

    Απ: Να ακολουθείτε τα όνειρά σας και να πιστεύετε στον εαυτό σας.

Το βιβλίο «Ο Μάγος Πότε Πότε και το χαμένο Ποτέ» είναι τέλειο! Η συγγραφέας του, η Λίνα Μουσιώνη, έχει πολλή φαντασία! Όταν το διάβαζα αναρωτιόμουν, πώς άραγε η συγγραφέας να σκέφτηκε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα!

Πάνω απ' όλα όμως το βιβλίο αυτό έχει ένα ωραίο συμπέρασμα : δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας γιατί χωρίς αυτά καταντάμε βαρετοί και μίζεροι!

Αυτό το βιβλίο περιγράφει τη ζωή ενός κοριτσιού που, χωρίς να το καταλάβει καλά καλά, γίνεται προσφυγόπουλο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από την Σάμο καταλύγει στη Σμύρνη όπου μαθαίνει την αλήθεια για την μητέρα της. Έπειτα από μερικούς μήνες, αφού έχει γνωρίσει αρκετές περιοχές, γνωρίζει ένα κοριτσάκι, την Αφάφ, και γίνονται καλές φίλες.

Μετά από πολλά χρόνια, στην ελεύθερη πια Ελλάδα, η Μανουέλα, η ηρωίδα της ιστορίας, συναντά ένα προσφυγάκι με το όνομα Αφάφ, ξυπνά μέσα της μια τρελή επιθυμία. Θέλει να βρεί το Αφαφάκι της, την παιδική της φίλη.

Το βιβλίο αυτό ήταν πολύ συγκινητικό και λέει πως δεν πρέπει να κατηγορούμε τους πρόσφυγες, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν τα σπίτια τους και όλη τους τη ζωή και να έρθουν σε ξένο τόπο ,αλλά αναγκάστηκαν να το κάνουν για να σώσουν την οικογένειά τους και τη ζωή τους. Πρέπει λιπόν να τους δίχνουμε αγάπη και συμπόνια και να τους φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φερθούν και αυτοί στη θέση τους.

Η Ελένη Δικαίου μεγάλωσε στην Νέα Ιωνία Βόλου. Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από τα μαθητικά της χρόνια.

Η Κέλλη είχε γεννηθεί σαν αγγελάκι της Αναγέννησης. Πίστευε πως ήταν όμορφη σαν τη γιαγιά Καλλιόπη. Μετά που μεγάλωσε όμως ευχότανε να μην είχε γεννηθεί με αυτό το «σκαρί», όπως το έλεγε ο παππούς. Το σκισμένο φόρεμα. Η ντροπή της μάνας της για εκείνη. Το Ρεζίλι. Όλα αυτά ήταν ο λόγος που ήθελε να γίνει μια «άλλη Κέλλη». Όταν το πέτυχε όμως, δεν της άρεσε τελικά. Δεν της άρεσαν όλα αυτά τα «δήθεν» γύρω της. Έτσι πήρε τη μεγάλη αποφαση...

Αυτό το βιβλίο μου άρεσε πολύ γιατί είχε ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία. Μοιάζει λίγο με ημερολόγιο. Όμως βγάζει ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα: «Δεν πρέπει να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Παχουλός ή αδύνατος, αυτό που μετρά, είναι τι βρίσκεται στην καρδιά μας...»

Ο Κλουζ αρνείται κατηγορηματικά να αναλάβει υποθέσεις με σκυλιά – κανένας σοβαρός ιδιωτικός ντετέκτιβ δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα. Με το σκυλί του Μασκοφόρου Μπιλ όμως θα κάνει μια εξαίρεση. Γιατί ο Βοτάν, το θεόρατο μαστίφ με τα κίτρινα μάτια, είναι ξεχωριστό και μυστηριώδες, σαν τον κύριό του. Και κάποιος άγνωστος προσπαθεί να του κάνει κακό. Ο Κλουζ ρίχνεται λοιπόν στο κυνήγι του ενόχου σαν λαγωνικό…

 Τα ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΛΙΟΤΣΟΥ είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του Σχολείου μας. Είναι δωρεά του ίδιου του συγγραφέα στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων οπότε είναι πολύ συμαντικό για εμάς.

Το περιστατικό του βιβλίου λαμβάνει χώρα στην περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όπου στο χωριό της Μανωλίτσας ανοίγει ένα παιχνιδάδικο με πολεμικά παιχνίδια. Εξαιτίας  των παιχνιδιών τα παιδιά του Δημοτικού μοιράζονται σε δύο  «στρατόπεδα» και αρχίζουν να πολεμούν. Μέχρι που κινδυνεύουν να σκοτώσουν «Άμαχο πληθυσμό» και καταλήγουν στο γεγονός ότι η ειρήνη είναι καλύτερη από τον πόλεμο.

Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο αυτό έχει πολύ ωραία περιγραφή και κρατάει τον αναγνώστη σε διαρκή ενδιαφέρον. Είναι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει και αν και μεγάλο, δεν ήταν καθόλου κουραστικό.

Μόλις διάβασα το βιβλίο "Το τσιμεντένιο δάσος". Είναι ένα βιβλίο για μια σύγχρονη κοκκινοσκουφίτσα με το όνομα Κόννη Σκουφίτση που πάει να βοηθήσει την άρρωστη γιαγιά της. Ο  κακός λύκος αυτήν τη φορά είναι ένας ναρκομανής που προσπαθεί να πουλήσει στη γιαγιά ναρκωτικά. Ο πολύ καλός φίλος της ο Σωτήρης κι η Κόννη θα προσπαθήσουν να την σώσουν. Θα τα καταφέρουν άραγε;