Το ΣΤ2 του σχολείου μας έλαβε μέρος σε πανελλήνιο διαγωνισμό που διοργάνωσε ο φορέας ¨ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ¨ που εποπτεύεται από το υπουργείο Παιδείας και είχε τίτλο: “Η καταιγίδα … μιας πανδημίας”.

Δημιουργήσαμε με το τμήμα μια εφημερίδα με τη θεματολογία που έθετε ο φορέας και η προσπάθεια αυτή επιβραβεύτηκε με ένα έπαινο για τη πρωτοτυπία ,τη δομή και τη σύνταξη που είχε.

Παγκόσμια  - Πολιτιστική κληρονομιά

" Η Μικρασιατική καταστροφή "

Αγαπητοί γονείς και παιδιά,

Ετοιμάσαμε το 4ο τεύχος της εφημερίδας μας με ιδιαίτερη φροντίδα και υπευθυνότητα.

Σας ευχόμαστε Καλή Ανάγνωση!

Τα 22 σαϊνια του ΣΤ2

Επηρεασμένοι από την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή μας επιλέξαμε να ασχοληθούμε στην ενότητα καινοτομώ και δημιουργώ με τον νανόκοσμο και να πάρουμε μια γεύση από τη νανοτεχνολογία. Προσπαθήσαμε να καινοτομήσουμε κι εμείς , μικροί και μεγάλοι κάνοντας παρατηρήσεις που συμβαίνουν στον κόσμο της νανοκλίμακας και μελετώντας τις εφαρμογές της νανοτεχνολογίας. Για όλους η θεματική αυτή ήταν μια πρόκληση καθώς ελάχιστα πράγματα είχαμε ακουστά γι αυτού του είδους την τεχνολογία. Τολμήσαμε και προσπαθήσαμε λοιπόν να μάθουμε περισσότερα με αφορμή τα φετινά εργαστήρια δεξιοτήτων.

Έτσι λοιπόν μέσα από σχετικά βίντεο και φύλλα εργασίας γνωρίσαμε τον νανόκοσμο και τη νανοκλίμακα. Μελετήσαμε τη συμπεριφορά του νερού σευδρόφιλες και υδρόφοβες επιφάνειες και μιλήσαμε για το φαινόμενο αυτοκαθαρισμού του φυτού λωτός που ευδοκιμεί στις ασιατικές περιοχές. Μελετήσαμε τη γωνία επαφής, τη γωνία που σχηματίζει η σταγόνα του νερού σε σχέση με την επιφάνεια επαφής της και με την ευκαιρία γνωρίσαμε τις γωνίες και τις μοίρες τους μπαίνοντας στα μονοπάτια της γεωμετρίας. Γνωρίσαμε τον σύγχρονο spiderman Alain Robert και είδαμε πόσο καλά μπορεί να σκαρφαλώσει σε ουρανοξύστες ακολουθώντας τη βιομιμητική εφαρμογή της σαύρας γκέκο. Μελετήσαμε και τη σαύρα γκέκο και ανακαλύψαμε γιατί μπορεί και περπατά ανάποδα στο ταβάνι.

Πολλά μας εντυπωσίασαν άλλα μας δυσκόλεψαν αλλά δεν εγκαταλείψαμε και σίγουρα μας βοήθησαν να περπατήσουμε σε νέα άγνωστα μονοπάτια που μας έκαναν να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά. Το όλο εγχείρημα όσο δύσκολο και να ήταν άξιζε τον κόπο. Με σημαία μας τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα ετοιμαζόμαστε μετά τις γιορτές για ένα καινούργιο ταξίδι σε νέα αντικείμενα.

Οι μαθητές και οι δασκάλες του Ε1 και Ε2

Χαρά Δρίβα & Ιωάννα Γεωργάκη

Χθες, Δευτέρα 1 Ιουνίου, μετά από 80 ημέρες σπίτι επιστρέψαμε ξανά στο σχολείο. Η πρώτη μέρα ήταν λίγο περίεργη.

Φτάνοντας στο σχολείο, πήγα κατευθείαν στην τάξη μου και όχι στο προαύλιο όπως συνηθίζαμε. Βλέποντας την τάξη μου ξαφνιάστηκα. Δεν ήταν όπως τη θυμόμουν. Τα θρανία είχαν κάποια απόσταση μεταξύ τους και σε κάθε ένα υπήρχε μόνο μία καρέκλα και όχι δύο.

Εγώ κάθισα στην αριστερή πλευρά γιατί στα δεξιά υπήρχε ένα Χ. O δάσκαλος μας έδωσε κάποιες οδηγίες. Ύστερα μιλήσαμε για τις μέρες που μείναμε σπίτι και μετά βγήκαμε διάλειμμα.

Στο διάλειμμα κάθε τμήμα είχε τον δικό του χώρο για να παίξει. Όχι όλοι μαζί.

Ακόμη και στη Γυμναστική τις ασκήσεις τις κάναμε κρατώντας αποστάσεις μεταξύ μας. Αυτό δε μου άρεσε, αλλά δυστυχώς πρέπει να το συνηθίσουμε για να είμαστε ασφαλείς.

Ιακωβάκης Δημήτρης

Χθες, που πήγαμε για πρώτη μέρα στο σχολείο μετά από 80 μέρες, ήταν όλα διαφορετικά. Τα θρανία μας ήταν αλλιώς τοποθετημένα και ο καθένας καθόταν μόνος του. Ένα Χ ήταν πάνω στο θρανίο δίπλα από εμάς.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο είχε τα καλά της είχε και τα άσχημά της. Τα καλά νέα ήταν ότι κάναμε πιο λίγο μάθημα με τον κύριο και δεν είχαμε τίποτα για το σπίτι.

Στην Ευέλικτη Ζώνη δε γράψαμε, όπως κάνουμε κάθε φορά, αλλά ζωγραφίσαμε.

Τα άσχημα νέα ήταν ότι στη Γυμναστική κάναμε μόνο ασκήσεις και στην αρχή δεν παίξαμε τίποτα. Μετά η γυμνάστρια μας έβαλε να καθίσουμε κάτω. Κάποια στιγμή μας άφησε να σηκωθούμε για να παίξουμε. Η γυμναστική ήταν χάλια...

Το διάλειμμα ήταν έτσι κι έτσι, γιατί παίξαμε για λίγο.

Έτσι ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο.

Κυριαζή-Γεωργούση Ραφαέλα

Μετά από πολύ καιρό, συγκεκριμένα μετά από 80 μέρες, ξαναπήγα στο σχολείο. Προτού μπω, μου είπε μία κυρία ότι δε θα κάνουμε προσευχή. Μετά πήγα επάνω στην τάξη και είδα ότι τα θρανία ήταν χωρισμένα και το κάθε ένα είχε μια καρέκλα.

Έκατσα στο θρανίο, που μου είπε ο κύριος και περιμέναμε και τα άλλα παιδιά. Μόλις ήρθαν και τα άλλα παιδιά, ο κύριος μας έλεγε τι πρέπει να κάνουμε και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Μόλις τελείωσε, διαβάσαμε στην γλώσσα δύο κειμενάκια και μετά χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα.

Στο διάλειμμα μας είχαν μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Η γυμναστική δεν μου άρεσε γιατί δεν παίξαμε παιχνίδια και κάναμε μόνο ασκήσεις.

Έτσι ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο.

Ρήγας Γεώργιος Παΐσιος

Χθες ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί άρχισαν τα σχολεία.

Όταν πήγα στο σχολείο η τάξη ήταν αλλαγμένη. Στα θρανία καθόμασταν όλοι μόνοι μας χωρίς να έχουμε διπλανό.

Δεν κάναμε σχεδόν καθόλου μάθημα. Τις πρώτες ώρες μιλούσαμε, γιατί είχαμε πολύ καιρό να συναντηθούμε, λόγω του κορωνοϊού.

Στο διάλειμμα ήμασταν περιορισμένοι σε έναν χώρο.

Στη γυμναστική απαγορεύτηκε το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Στεναχωρήθηκα λίγο. Δεν παίξαμε τίποτα, κάναμε μόνο ασκήσεις.

Εύχομαι το σχολείο να γίνει όπως ήταν παλιά.

Χαχούδης Παναγιώτης – Ιωάννης

Λαζαράκια για τον Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις», έλεγαν παλιά και λένε ακόμα στα ελληνικά χωριά μας.

Σύμφωνα με την παράδοση ο αναστημένος φίλος του Χριστού, ο Λάζαρος, είχε πει: «Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…».

Το Σάββατο του Λαζάρου, οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα «Λαζαράκια» ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, δηλαδή όπως αναπαριστούν τον Λάζαρο στις εκκλησιαστικές εικόνες. Συνηθίζεται όσα παιδιά έχει η οικογένεια, τόσους «Λαζάρηδες» να πλάθουν και στη θέση των ματιών να βάζουν δυο γαρίφαλα. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και γαρυφαλλάκι, ενώ κάποιοι βάζουν και ποδαράκια.

Στην Κω μάλιστα,  η παράδοση ήθελε κάποτε τις αρραβωνιασμένες κοπέλες να φτιάχνουν ένα Λαζαράκι σε μέγεθος… μικρού παιδιού, να το γεμίζουν με πολλά βρώσιμα αγαθά, όπως έκαναν με τις κουλούρες του γάμου, και το έστελναν στον μελλοντικό σύζυγό τους.

Τα «Λαζαρούδια», όπως λέγονται σε κάποια μέρη, τα γέμιζαν οι νοικοκυρές με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα έδιναν ζεστά στα παιδιά, που τρελαίνονταν με τη γεύση και τη μυρωδιά τους.

Υλικά:

• 1 κιλό αλεύρι
• 1 φλιτζάνι του τσαγιού σταφίδες
• 4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
• ½ φλιτζάνι του τσαγιού καλαμποκέλαιο
• 1 κουταλάκι του γλυκού γλυκάνισο ή μαστίχα Χίου
• Μαγιά
• Λίγα μοσχοκάρφια

Εκτέλεση:

Διαλύουμε τη μαγιά με ένα φλιτζάνι χλιαρό νερό σε ένα μπολ. Προσθέτουμε το καλαμποκέλαιο, τη ζάχαρη, τις σταφίδες, τον γλυκάνισο ή τη μαστίχα και ένα ακόμη φλιτζάνι χλιαρό νερό. Ρίχνουμε το αλεύρι και ζυμώνουμε. Χωρίζουμε το ζυμάρι σε κομμάτια και τα πλάθουμε σε ανθρωπάκια. Τοποθετούμε τα μοσχοκάρφια για μάτια, μύτη κτλ. Σε ένα ταψί βάζουμε λαδόκολλα και τοποθετούμε μέσα τα λαζαράκια. Τα σκεπάζουμε με βαμβακερή πετσέτα. Τα αφήνουμε σε ζεστό μέρος να φουσκώσουν. Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 45-50 λεπτά.

 Σημείωση: Στο διαδίκτυο υπάρχουν και άλλες συνταγές.

Ας θυμηθούμε την Προστακτική & την Οριστική

• Τη συνταγή για τα λαζαράκια την ξαναγράφουμε στην Προστακτική, β΄ πρόσωπο ενικού (Αορίστου). Τα ρήματα τα κάνω έντονα και με υπογράμμιση.
•  Ξαναγράφω την εκτέλεση  στην Οριστική Ενεστώτα, στο β’ πρόσωπο (εσύ). 
• 

Χριστουγεννιάτικη σχολική εφημερίδα του ΣΤ2

Εφημερίδα 2019